وصال روحانی
موج رویکرد به بازی‌های رایگان و باز کردن تمامی یا قسمتی از ورزشگاه‌ها به روی علاقه‌مندان که به تدریج تمامی تیم‌های لیگ برتر را در بر گرفته، از آن کارهای عجیبی است که فقط در فوتبال کشور ما می‌توان نظیر آن را یافت.

البته کیفیت متوسط بسیاری از مسابقات این لیگ رایگان کردن این بازی‌ها را از منظر فنی توجیه می‌کند اما از دیدگاه اقتصادی این حرکت نافی و ناقض تمامی شاخصه‌هایی است که فوتبال حرفه‌ای را معنا می‌بخشد.

در زمانه‌ای که تقریبا همه تیم‌های ما مقروضند و «سیما» نیز با پرداخت نکردن حق پخش مسابقات بر مشکلات اقتصادی باشگاه‌ها افزوده و توانایی تیم‌ها و مدیرانشان در جذب اسپانسرهای ماندگار هم هیچ گاه به سطح بالایی نرسیده رایگان کردن مسابقات قدم بلند و تازه‌ای در مسیر خودزنی تیم‌ها به شمار می‌آید و انگار مقصد و هدف از بین بردن تیم‌هایی است که رقابت هر هفته‌شان گرمابخش – ولو کاذب – کل ورزش کشور است.

فرضیه‌ها و استدلال‌ها
ابتدا این فرضیه مطرح شد که امثال سرخابی‌ها پول بلیت این مسابقات را از جیبشان می‌دهند تا در کورس قهرمانی هواداران را یاور خویش ببینند و دفاعیه‌شان این است که قهرمانی که از این طریق حاصل می‌آید، ارزشی غیرقابل محاسبه دارد و پول هزینه شده در راه پر کردن سکوها از تماشاگران رایگان با چنان پیروزی‌ها و قهرمانی‌های احتمالی و رونق اقتصادی بعدی به آسانی پاسخ گفته خواهد شد.

حالا تیم‌های پایین جدولی نیز به این ماجرا پیوسته‌اند و استدلال آنها نیز این است که هرچقدر در راه خرید سکوها هزینه و تماشاگران را رایگان وارد ورزشگاه‌ها کنند، ارزشش را دارد زیرا ابقای تیم در لیگ برتر ارزش چند میلیاردی دارد که خرج چندین و چند میلیونی خرید بلیت‌ها در مقابل آن هیچ است.

لابد تیم‌های وسط جدولی نیز عنقریب وارد این پروسه خواهند شد و با اینکه نمی‌توان حدس زد و فهمید که استدلال آنها برای رایگان کردن بازی‌های‌شان با توجه به فقدان شانس قهرمانی و مبرا بودن از خطر سقوط چیست، اما آنچه قطعی می‌نماید این نکته است که اقدامات اخیر قدمی تازه و بلند در راه خودزنی باشگاه‌ها و گرفتاری‌های جدی و بزرگ و تازه اقتصادی آنها است و مساله‌ای نیست که بتوان کوچک شمرد و آثار جانبی بسیار خسران باری را بر آن مترتب نبود.

نزدیک به صفر
در میان لیگ‌های مختلف دنیا که ما مدعی قرار داشتنمان در میان 40تای اول آن هستیم (و برخی سازمان‌های جهانی نیز بر این درجه‌بندی مهر تایید زده‌اند) هیچ یک با هیچ فکر و هدفی به رسم و روال تازه ما عمل نکرده و تعدادی قابل توجه از مسابقات خود را رایگان نکرده‌اند.

امروز بیش از پیش این باور به وجود آمده که اگر بابت بازی‌های اغلب متوسط پول کلانی از هواداران طلب نشود به استادیوم‌ها می‌آیند و رونق هفته‌های اخیر و پر شدن سکوهایی که پیش‌تر خالی می‌ماند به واقع تاییدی بر این قضیه است که محصول و متاع اهدایی فوتبال ما در سطح و حد قیمت بلیت‌های آن نیست و باشگاه‌ها و مدیران فوتبال ما کالایی را تولید و ارائه می‌کنند که از منظر مردم ما ارزش آن چیزی نزدیک به «صفر» است و اگر در گذشته این قابل اثبات نبود، حالا و با اتفاقات چند هفته اخیر هست!

با چشم‌های بسته
می‌توان ماجرا را به کم بودن سهمیه طبقه متوسط و کارگر ارتباط داد و گفت اگر آنها پیش‌تر به استادیوم‌ها نمی‌رفتند به سبب لزوم هزینه کردن در سایر شئون و مسائل عمده‌تر زندگی بود اما حقیقت امر این است که اگر تیم‌ها و «لیگ» متاع (فوتبال) خوبی را ارائه می‌دادند ، تماشاگر، خریدار آن با هر قیمتی بود ولی چنان کالایی در ادوار اخیر لیگ ارائه نشده است و اگر قبول ندارید به چگونگی و پیامدهای رایگان شدن برخی مسابقات لیگ در هفته‌ها و روزهای اخیر توجه مبذول فرمایید. این حقیقتی است که حتی با چشم‌های بسته هم می‌توان آن را دید.