وصال روحانی
برای پیدا کردن ستاره اول لیگ پانزدهم، می‌توانیم به سمت و سوهای مختلف نگاه کنیم و مثلا برانکو ایوانکوویچ را ببینیم و مهدی طارمی را عمده کنیم یا از سیدمهدی رحمتی بگوییم ولی اگر منصف باشیم و همه جوانب قضیه را ببینیم این لقب سزاوار استقلال خوزستان و سرمربی جوان این تیم است.

عبدا... ویسی در «پیش‌فصل» با تیمی استارت زد که بالای 70 درصد با  ترکیب فصل قبلش فرق داشت. کوچ تعداد زیادی از نفرات استقلال خوزستان به سایر تیم‌ها و آمدن حدود 15 بازیکن عمدتا لیگ یکی به این باشگاه تیمی را فراروی ویسی قرار داد که نفراتش نه چندان تجربه بازی در لیگ برتر را داشتند و نه هماهنگ بودند.

او 40 تا 50 روز فرصت داشت تا از این مجموعه ناهمگون تیمی را بسازد که به «لیگ یک» سقوط نکند اما او تیمی را ساخت که تبدیل به پدیده بزرگ فصل 95-1394 شده و تقریبا در تمامی طول فصل در سه رده نخست جدول جای داشته و مدعی جدی قهرمانی بوده است. همین حالا هم فقط با یک امتیاز کمتر از همنام بسیار پرمهره‌تر تهرانی‌اش صاحب رتبه دوم جدول است.

در عصر ستاره‌ها
می‌توان کم‌لطفی داشت و انواع نسبت‌های غیرحقیقی را به ویسی و تیمش داد اما حقیقت امر آن است که او بدون بهره‌گیری افراطی از عامل شانس و با سلاح کار فراوان و بررسی درست و برنامه‌ریزی اصولی از استقلال خوزستان تیمی را ساخته که بسیار هماهنگ است، در 90 دقیقه به اندازه 900 دقیقه می‌دود، کمبودهای تکنیکی‌اش را با انسجام و سختکوشی جبران می‌کند و با سلاح همت تیمی، رقبایی را متوقف می‌کند که چند برابر تیم وی مهره و به تبع آن فن و مهارت دارند.

در عصری که سایر تیم‌ها با خرج‌های نجومی و جذب فوق‌ستاره‌ها می‌خواهند قهرمانی‌ها را بخرند، ویسی دکترین خرید «ارزان‌ترین‌ها اما تاکتیک‌پذیرترین‌ها» را باب کرده و تیم وی سرشار از مهره‌هایی است که نه «خود» بلکه «تیم» را می‌خواهند.

با خوش‌نقشی ویسی، حاشیه‌ها و غرورها و رقابت‌های بی‌جای داخلی از تیم وی تقریبا رخت بربسته‌اند و همه در خدمت یک هدفند و آن اعتلای تیمی است و نه بهروزی فردی. مهره‌های او به لطف یک دوران تدارک «پیش‌فصل» و همچنین همت فردی و میل شدید به کسب جایگاهی بالاتر، از همان ابتدای لیگ درخشیده و در چارچوب وظایف‌شان کم نقص ظاهر شده‌اند و هر چند یک دفاع و دروازه‌بان عالی دلیل اصلی اوجگیری شگفت‌انگیز استقلال خوزستان بوده‌اند اما دو خط دیگر این تیم نیز بسیار خوب عمل کرده‌اند.

همه در یک سطح
در این تیم هیچ کس و حتی فرناندو خسوس سنگربان سرپنجه برزیلی رجحانی بر سایرین ندارد و همه در یک سطح و به عنوان کارگران فداکار برای پیروزی می‌جنگند و می‌توان به یک اندازه از تک تک بازیکنان استقلال خوزستان تعریف کرد، زیرا آنها نه «فرد» بلکه یک «تیم» اند که بر اساس هدف گروهی‌اش فعالیت می‌کند.

فرقی نمی‌کند
تحمل فقط سه باخت و خوردن تنها 13 گل از دستاوردهای بزرگ تیم ویسی در فصل 95-1394 لیگ برتر است که اگر کم‌انصاف باشیم، می‌توانیم آن را محصول درخشش عده‌ای بدانیم که هیچ یک کلاس ملی ندارند و فقط به لطف متوسط ظاهر شدن سایرین اوج گرفته و قوی نشان داده‌اند اما اگر عدالت داشته باشیم، این موفقیت را محصول یک کار گروهی حساب شده و تعاون مربی و شاگردانی خواهیم دانست که فقط برای رسیدن به هدف کوشش می‌کنند.

شاید ویسی و تیمش در پایان فصل بین سه مدعی اصلی قهرمانی، سوم شوند اما فرقی نمی‌کند و در آن صورت هم آنها سزاوار عنوان ستاره‌های فصل‎اند. مردانی که بدون عمده کردن «پول»، «فوتبال» را سرلوحه کار خود قرار دادند و با اتحاد و تلاش به مدارج غریب فعلی رسیدند و کاری را کرده‌اند که مثلا لسترسیتی هم فصل جاری در لیگ برتر انگلیس انجام داده است.