فرشاد کاس نژاد - ایران ورزشی
دو موج در شبکه‌های اجتماعی را وصل کنیم به هم. حالا که هم عباس کیارستمی به خاطر بیماری سختش خبرساز شده و حالا که کارلوس کی‌روش با استتوس آخرش در فیس‌بوک باز هم استعفا داده و نداده، یاد کنیم از میروسلاو بلاژویچ که یک حرفش به درد این روزهای ما می‌خورد: «من و کیارستمی درد مشترکی داریم. ما را در جهان می‌شناسند اما در میهن خود غریبه‌ایم.»

یک مساله فوتبال ایران با کی‌روش همین نداشتن دردهای مشترک است. مربیان بلوک شرق مثل ایویچ یا بلاژویچ و ایوانکوویچ شاید با ما دردهای مشترک داشتند، کی‌روش اما -اگرچه مایلی‌کهن او را طعنه آمیز موزامبیکی خطاب کند- انگار نه انگار که سالهاست در فوتبال ایران مربیگری می‌کند. همچنان او چهره متعجب به خود می‌گیرد و از فقر امکانات حرف می‌زند. انگار چرخ فوتبال ایران تا امروز در ناز و نعمت چرخیده و حالا یکباره لنگ می‌زند.

کی‌روش برای طرح مطالبات تیم ملی از مسئولان، روش حرفه‌ای و منطقی را پیش نگرفته. حمله می‌کند، به تندی حرف می‌زند و با تند خویی نیازهای تیم ملی را به زبان می‌آورد. یک روش دیگر کی‌روش، جوسازی علیه مخالفان و حرفهای پوپولیستی است. نشانه‌های یار جمع کردن برای مقابله‌های رسانه‌ای و نوچه پروری در جدل‌ها در تمام بحث‌هایی که مطرح می‌کند، پیداست. مردم را تمام قد همراه خود جلوه می‌دهد و قابل درک نیست که این حجم همراهی عمومی را چگونه کنار خود حس می‌کند، با کدام جامعه آماری؟

عجیب اینکه آن سوی جدل، منفعل است. پریشب این انفعال در حرف‌های علیرضا اسدی، دبیرکل فدراسیون فوتبال پیدا بود، وقتی در برنامه نود مقابل آن همه لن ترانی افشین پیروانی کوتاه آمد. افشین پیروانی فارغ از جایگاهش در تشکیلات فدراسیون با لحنی نامناسب و با مثال آوردن‌های خارج از عرف در یک گفت و شنود، هر چه خواست گفت و اسدی هربار کوتاه آمد و فراموش کرد که احترام پستش در فدراسیون را باید با پاسخ قاطع به پیروانی حفظ کند.

کی‌روش برای ماندن در ایران هربار استعفا می‌دهد و از این خداحافظی‌های تکراری دست برنمی دارد. موقعیتش در تیم ملی را با دست پس می‌زند و با پا پیش می‌کشد و معلوم نیست کجای این بازی‌های رسانه‌ای، حرفه‌ای‌گری است؟

کی‌روش غافل از مربیگری، جدل‌هایش را پایان نمی‌دهد و پرسش کلیدی که فدراسیون فوتبال باید از خودش بپرسد این است که با کی‌روش برای جدل‌های رسانه‌ای، برای بازی‌های انتخاباتی یا برای یار جمع کردن و از این دست ادا و اطوارها قرارداد بسته یا برای مربیگری؟

نگران کننده و باعث تاسف است که فدراسیون فوتبال تمام انرژی و توان کارلوس کی‌روش را در این جدل‌ها به باد رفته می‌بیند و قدرت مدیریت این بحران را ندارد.

از کی‌روش با این همه پرخاشگری و جوسازی، دیگر چه توقعی در مربیگری می‌رود و دوستداران کی‌روش باید ببینند او را به عنوان مربی تیم ملی دوست می‌دارند یا از خواندن مصاحبه‌های پرسر و صدا حظ می‌برند؟

کی‌روش در مصاحبه‌هایش از مطالبات لازم برای تیم ملی حرف می‌زند اما با او درد مشترکی نمی‌توان حس کرد. او از نیازهایی حرف می‌زند که همه برای فوتبال می‌خواهیم اما لحن او و سیاق او برای طرح مطالبات غریبه و پر از درشت گویی است و این رسمش نیست. کی‌روش هر چه دورتر می‌شود، فوتبال کوچکتری می‌بیند، مثل این روزها که روی برگردانده و حرف می‌زند. کی‌روش بزرگتر از سطح کیفیت مدیریت در فدراسیون فوتبال ایران است اما این برتری را از نام خود وام گرفته، نه از کیفیت مربیگری‌اش در فوتبال ایران.

با فوتبال ایران باید سازگار بود و تغییر داد، باید ساخت و تعمیر کرد و سرانجام این ساختن (سازگار بودن) سوختن نیست. این فوتبال یک مربی گشاده دست در آموزش می‌خواهد. کی‌روش اما گشاده دست است برای خبرنگارانی که جلوی در فدراسیون فوتبال دنبال جمله‌های داغ و بی مایه می‌گردند.