خوب یادم هست آن برنامه 90 دی‌ماه سال 78 را. شبی که اشک‌های جوان لاغر و ترکه‌ای خوزستانی، با موهای آشفته، حتی فردوسی‌پور تازه کار را هم منقلب کرد. آن روزها بختک رنگ‌های قرمز و آبی هنوز سایه شومش بر فوتبال ایران سنگینی می‌کرد و فوتبال مملکت حیاط خلوت دو تیم پایتخت نشین بود و مربیان محافظه کار و وامدار این دو رنگ هنوز سکان هدایت تیم ملی را در اختیار داشتند.

پس به رسم معهود، منصورخان پورحیدری (خدایش سلامتی بیفزاید)، که می‌خواست دل هر دو باشگاه سرخ‌وآبی را به‌دست آورد و اتهام جانب‌داری از استقلالی‌ها را از دامن پاک کند، صلاح کار را در خط زدن نام بی‌دفاع‌ترین و مظلوم‌ترین بازیکن حاضر در اردو در آخرین روز دید تا نکند تساوی بازیکنان قرمز و آبی تیم ملی به‌هم بخورد. اشک‌های عبدالله ویسی آن شب که با صدایی لرزان و چشمانی سرخ، خبر از جشن برپا شده در روستایش، رودزرد رامهرمز می‌داد، ماندگار شد.

زمان گذشت. ویسی جوان و سخت‌کوش با سپاهان در قامت بازیکن به قله فوتبال ایران رسید و بعد با فولاد، در کنار جوانان گمنام خوزستانی، در کسوت مربی، قهرمان ایران شد و سال‌ها بعد با تیم صبا سهمیه آسیا گرفت. از آن شب سرد دی‌ماه 1378 تا این هفته بیش از 16 سال گذشت تا باز اشک‌های عبدالله، که این بار از آن موهای افشان شانزده سال پیشش خبری نبود، را در برنامه 90 دیدم. عبدالله اما حالا اشک شوق می‌ریخت، برای ثمر دادن نهالی که کاشته است.

یادم هست پس از باخت پیکان با ویسی مقابل پرسپولیس در سال 91 نامه‌ای را که جلالی خطاب به او نوشت و بعد از نقل جمله "سعی نکنید موفق باشید، سعی کنید با ارزش باشید" از انیشتین خطاب به ویسی گفته بود:

"در نظر داشته باش که مقام را می‌شود در زمانی کوتاه و با خیلی روش‌ها بدست اورد، اما برای به‌دست اوردن منزلت، باید سال‌ها رنج و زحمت بکشی، خاک بخوری، بسازی و بسوزی، سالم زندگی و کار کنی، ناملایمت را صبورانه تحمل کنی، اما وقتی صاحب منزلت شدی، دیگر کسی نمی تواند تو را نادیده بگیرد.
عبدالله عزیز؛ در راهی که هستی ثابت قدم و پایدار باش. در کمال سلامت و صحت کار خود را پیش ببر و البته صبور باش."

حالا ویسی جوان، آموخته است که ارزشمند باشد. از ابتدای این فصل که ویسی به جوانان خوزستان و فولادنوین اعتماد کرد و با تدارک تیمی مرکب از بازیکنان گمنام اما بومی، فصل تازه‌ای در کارنامه مربیگری‌اش آغاز کرد، شمیم روزهای خوش پیش رویش مذاق هر فوتبال‌دوست خوزستانی و ایرانی را نواخت.

خوب یادم هست تحلیل‌های سهل‌انگارانه‎ای که خاستگاه "دوقطبی زدگی قرمز-آبی" داشت و به اسم آینده‌نگری، آرزوی ماندگار نبودن روزهای خوش اول فصل را برای استقلال خوزستان داشت. تحلیل‎هایی از سوی به اصطلاح کارشناسان نخبه ورزشی!

بگذریم. حالا ویسی هنوز صدر را رها نکرده و سربازان گمنام دیروز و سربلند امروزش هنوز جام لیگ را در دست خود دارند و خیال خالی کردن سنگرشان نیست.

جمعه به غدیر می‌روم، به احترام مدیرانی که به مربی بومی بی حاشیه نترس و مشتاق علم روز اعتماد کردند.
جمعه به غدیر می‌روم، به احترام عبدالله ویسی که به جوانان گمنام خوزستانی اعتماد کرد.
جمعه به غدیر می‌روم، به احترام جوانانی که پاداش اعتماد مربیان و مدیران را به زیباترین وجه دادند.
جمعه به غدیر می‌روم، به احترام تیمی که نشان داد فوتبال زیبا و رسیدن به قله تنها محتاج پول نیست و یادم نمی‌رود که کل هزینه‌های استقلال خوزستان در این فصل یک-سوم تیمی مثل پیروزی یا استقلال است.
جمعه به غدیر می‌روم، به احترام تیمی که یک فصل جزو بی‌حاشیه‌ترین و منظم‌ترین و مؤدب‌ترین تیمهای لیگ بود.
جمعه به غدیر می‌روم و همانطور که تیم استقلال خوزستان، یک فصل بی‌حاشیه را سپری کرد، در کنار برادران بختیاری، عرب، لر، رامهرمزی، ترک، بهبهانی، دزفولی، شوشتری، آبادانی و کلیه اقوام غیور این استان، بی‎حاشیه تنها به تشویق عبدالله ویسی و شاگردانش خواهم پرداخت. فارغ از هر نتیجه‌ای.

به احترام راه روشن و رسم ماندگاری که سال‌ها پیش فولاد آغاز نمود و با تکیه بر نیروی بومی و جوانان جویای نام، قهرمانی را به استان‌مان هدیه داد و امروز ویسی و سربازانش این مسیر را احیا نموده اند، جمعه به غدیر خواهیم رفت.

به احترام خوزستان و برای شادی دل یک استان. فارغ از هر نتیجه ای، به احترام خوزستان قهرمان.