وصال روحانی
خوزستان اسپورت- فقط کمی بیش  از کسب عنوان قهرمانی لیگ برتر فوتبال ایران به شکلی تحسین‌برانگیز و 3 ماه مانده تا شروع فصل جدید لیگ قهرمانان آسیا، استقلال خوزستان هر چیزی نشان می‌دهد الا تیم قهرمان این پیکارها و تبدیل به مجموعه‌ای از نارضایتی‌ها شده است.

به گزارش خوزستان اسپورت و به نقل از ایران ورزشی، با اینکه عبدالله ویسی پس از قهرمان شدن استقلال خوزستان در لیگ بار سفر بربست و به سپاهان رفت تا این تیم را هم به عناوین قهرمانی برساند (که البته کار بسیار سختی برای او است) اما مدیران آبی‌های خوزستان توانستند بر خلاف آنچه انتظار می‌رفت اکثر نفرات شاخص تیم خود را حفظ و از انتقال آنها به باشگاه‌های دارای امکانات مالی افزون‌تر جلوگیری کنند.

آن بازیکنان امروز لابد از خود می‌پرسند که آیا بهتر نبود به تیمی دیگر می‌رفتند و گرفتار مشکلات حاد مالی استقلال خوزستان در فصل جاری نمی‌شدند. معضلاتی که تدارک این تیم برای فصل جدید لیگ قهرمانان را هم محدود ساخته و شاید در زمان مقتضی این حضور را بسیار مخدوش و کم‌اثر سازد.

سرگردان بین دو سازمان
مساله تملک باشگاه استقلال خوزستان و اینکه چه کسی و کدام نهاد باید مخارج این تیم را در حال حاضر بدهد، از مسائل داغ و مبهم و البته تاسف‌آور فصل جاری بوده است. در حالی که این باشگاه را گروه ملی فولاد ایران پایه گذاشت.
مدتی است که روند واگذاری باشگاه به بانک ملی دچار مشکل و تاخیر شده و چون باشگاه در حال حاضر نه به طور کامل متعلق به یکی از دو نهاد فوق است و نه به دیگری، بازیکنان و سایر پرسنل باشگاه به مشکل برخورد کرده و بلاتکلیف و سرگردان شده‌اند.

قول‌های انجام نشده
با اینکه قرار شده بود با مشارکت سه‌جانبه گروه ملی فولاد، فدراسیون فوتبال و استانداری خوزستان و با اهدای مبالغی مشخص از سوی هر یک از آنان مشکلات مالی امسال آبی‌های خوزستان به طور موقت تخفیف یابد اما همانطور که پیش‌بینی می‌شد ارقام موردنظر از سوی نهادهای فوق تامین و پرداخت نشده و آبی‌های خوزستان همچنان در بلاتکلیفی به سر می‌برند و طبعا از شرایط موجود ناراضی هستند.
طی این مدت و بر اثر بالا رفتن بدهکاری باشگاه‌ به بازیکنان و سایر پرسنل بارها معترضان قصد رفتن کرده‌اند و آنچه آنها را ابقا کرده، میل و علاقه زیاد به سرنوشت این تیم و مشارکت در ترسیم آینده آن است که حیف است بر خلاف گذشته نزدیک، تاریک باشد. سیروس پورموسوی سرمربی امسال استقلال خوزستان تبدیل به «صدای» بازیکنان شده و بارها از مشکلات و نیازهای تیمش گفته و طبعا معتقد است که دیرکرد در پرداخت ها سبب بی‌روحیه‌گی و ضعف نتایج تیم شده است.
مساله‌ای که موجب شده قهرمان فصل پیش لیگ برتر به نیمه پایین جدول رقابت‌های امسال سقوط کند و فقط به اندازه نصف تیم نایب قهرمان فصل گذشته (پرسپولیس) امتیاز جمع‌آوری کند.

طعم شرکت در لیگ قهرمانان
ابعاد این قضایا و اهمیت شرایط ناگوار فعلی وقتی آشکارتر و تاثیرگذارتر می‌شود که در نظر بگیریم آبی‌های خوزستانی به عنوان قهرمان دوره قبلی لیگ برتر ناگزیر و طبعا نماینده اول ایران در لیگ قهرمانان آسیا به حساب می‌آیند و باید حضوری درخور این مقام و عنوان در فصل جدید این لیگ داشته باشند و به سرعت از پای درنیایند.
ابقای نوستاره‌های فصل پیش یعنی طیبی، زهیوی و البته بیت سعید که خواستاران پرتعدادی داشتند، نشان از این داشت و دارد که آنها می‌خواهند طعم شرکت در لیگ قهرمانان قاره را با پیراهن این تیم بچشند اما آنها نباید بابت این علاقه‌مندی بها و قیمتی را بپردازند که بیش از حد انصاف است.

از «لیگ یک» به لیگ برتر
مدت‌ها پیش وقتی استقلال خوزستان با جذب قریب به 10 بازیکن از لیگ دسته اول خصوصاً تیم فولادنوین و هماهنگ ساختن آنها با سایر بازیکنان، از تیمی با اندازه‌های فنی «لیگ یک» به تدریج تیمی را ساخت که شگفتی‌ساز و قهرمان لیگ برتر شد، همگان زبان به تحسین این تیم گشودند و پاداش‌های کم یا زیاد و امید به آینده‌ای خوب در ایران و آسیا آن ساختار را تا حد زیادی حفظ کرد و حتی عزت‌ا... پورقاز ملی‌پوش نیز پیراهن آبی‌های خوزستان را بر تن کرد.
همه این موارد برای تیمی که امتیاز اولیه حضورش در لیگ را از تیمی در تهران اخذ کرد و به تدریج رشد کرد و در اهواز جا افتاد و تصور می‌شد طرفداران استقلال اهواز سقوط کرده به دسته‌ای پایین‌تر را جذب خویش می‌کند، یک نقطه اوج بود و انعقاد قراردادهای کم قیمت (در قیاس با ارقام بالای رایج در لیگ) و اینکه استقلال خوزستان با بودجه‌ای بسیار کمتر از اکثر قریب به اتفاق تیم‌های لیگ به قهرمانی رسید، غرور به حق و اعتبار بجا و درستی را به کل فوتبال خوزستان بخشید اما امروز تیمی در میدان حضور دارد که بازیکنانش و سرمربی آن هر روز حرف از پشیمانی و رفتن می‌زنند و این برای تیمی این چنین مستعد و یکی از نمایندگان ایران در جام باشگاه‌های آسیا اسباب تاسف است و رسیدگی به شرایط آن هر چه الزامی‌تر می‌نماید، آیا مسوولان امر متوجه این ضرورت هستند؟