آرمن ساروخانیان - ایران ورزشی
شکایت بازیکنان خارجی از باشگاه‌های ایرانی یکی یکی از راه می‌رسد. از صدرنشین لیگ برتر گرفته تا تیم‌هایی که زمانی در لیگ برتر بودند و حالا در لیگ یک و دو فاصله‌ای تا انحلال ندارند. از این بازیکنان شاکی به ندرت صحنه درخشانی در یاد کسی مانده، ولی آنها موفق شده‌اند تعهد مالی سنگینی را به فوتبال ایران تحمیل کنند که دیر یا زود باید پرداخت شود.

در میان تیم‌های لیگ برتری تراکتورسازی بابت این پرونده‌ها بیش از دیگران آسیب دیده. آنها نه فقط در نیم‌فصل نتوانستند بازیکن جذب کنند که پنجره بعدی نقل و انتقالات را هم از دست دادند. آخرین راهکار این باشگاه برای خلاص شدن از این وضعیت نوشتن‌ نامه‌ای برای اینفانتینو بوده، ولی قابل پیش‌بینی است که فرجام این نامه چه خواهد بود؛ بی‌نتیجه. بر اساس تغییرات اخیر فیفا ارکان قضایی این سازمان کاملا مستقل هستند و راه اعتراض به احکام فرجام‌خواهی در موعد مقرر است. نامه‌نگاری با ریاست فیفا تنها از کانال دبیرکل و با اشاره به بند قانونی که باشگاه با استناد به آن خواهان تغییر حکم است، امکان دارد.

آشنایی با موارد و جزییات حقوقی در باشگاه‌های دیگر هم بهتر از این نیست. یکی از مهمترین دلایل حجم بالای شکایت‌ها همین بی‌اطلاعی از قوانین حقوقی است. در سال‌های نه چندان دور باشگاه‌های فوتبال در چند توپ و کاور خلاصه می‌شد که تدارکات تیم‌ها آن را در صندوق عقب ماشین قرار می‌دادند. مدت زیادی طول کشید تا باشگاه‌ها لزوم داشتن امکانات تمرین و تسهیلات برای بازیکنان را درک کنند و به تاثیر آن در عملکرد و نتایج تیم پی ببرند. ظاهرا چند سال دیگر باید بگذرد تا باشگاه‌های ایرانی که لقب حرفه‌ای هم دارند اهمیت مسائل حقوقی را درک کنند.

فیفا بعد از آمدن اینفانتینو درباره باشگاه‌های بدهکار سختگیری بیشتری دارد و احکامی که در ماه‌های اخیر علیه باشگاه‌ها در ایران و سایر کشورها صادر شده هم این را نشان می‌دهد. محرومیت‌هایی که علیه باشگاه‌های ایرانی صادر شده - چه ممنوعیت از نقل و انتقالات و چه کسر امتیاز- حکم تلنگری دارد که باشگاه‌ها از این پس موارد حقوقی را جدی بگیرند و از اشتباهات بعدی خودداری کنند، ولی هنوز واکنش مناسبی از سوی باشگاه‌ها دیده نمی‌شود.

در شرایطی که جریمه‌های مالی و کسر امتیاز می‌تواند سرنوشت تیم‌ها را تغییر دهد، بی‌توجهی مدیران به اصول اولیه حقوقی و درس نگرفتن از اشتباهات قبلی جای تعجب دارد. در فوتبال امروز که قراردادهای پیچیده‌ای تنظیم می‌شود و وکلا برای دفاع از حق موکل‌شان تک‌تک بندها را به دقت بررسی می‌کنند، بی‌تفاوتی و بی‌توجهی باشگاه‌های ایرانی به این ریزه‌کاری‌ها به قدم زدن در جنگل تاریک شباهت دارد که هر لحظه ممکن است با خطری ناگهانی و کشنده روبه رو شوند.

چند حکم دیگر علیه فوتبال ایران لازم است که این سرفصل مهم مدیریت مورد توجه قرار بگیرد؟