وصال روحانی
در فاصله کمتر از 45 روز تا شروع فصل جدید لیگ برتر فوتبال کشور تکلیف شماری چشمگیر از باشگاه‌های حاضر در این مسابقات حتی از دیدگاه اموری بدیهی مثل قطعی بودن مدیریت‌ها و کادر فنی مشخص نیست و وقتی در رقابت‌های لیگ قهرمانان آسیا به نتایج مشعشعی مثل شکست اخیر استقلال تهران برابر العین امارات می‌رسیم و از چهار نماینده مان فقط یکی (پرسپولیس) به مرحله یک‌چهارم نهایی می‌رسد قطعا بی تاثیر از همین بلاتکلیفی‌های «پیش فصل» نیست که مثل یک عارضه مسری به تمامی طول فصل بسط می‌یابد و اثر منفی خود را روی نتایج تیم نیز در صحنه مسابقات خواهد گذاشت.

مشکلات تراکتور یکی دو تا نیست
تراکتورسازی اخیرا یحیی گل محمدی را جانشین امیر قلعه‌نویی کرده و کارش را با تمدید قرارداد با نفرات قبلی خود آغاز نموده و چون به سبب محرومیت اعمال شده توسط فیفا حق خریدهای تازه را ندارد، در یک گستره محدود مشغول تیم‌سازی برای فصل بعد شده اما کاش محدودیت‌ها و مشکلاتش به همین حد ختم می‌شد زیرا با مطرح شدن ادعاهای ناصر شفق در خصوص حق مالکیت وی بر این باشگاه ممکن است مصطفی آجورلو که مدیرعامل سرخ‌های تبریزی در یک سال و نیم اخیر بوده است، مجبور به رفتن شود و اگر او ماندنی نباشد، شاید شفق به سرمربیگری فردی به جز یحیی رای دهد و همین مساله این مربی را سست و مردد و تراکتوری‌ها را روی هوا برده است.

حقایق گمشده در ذوب‌آهن
ذوب‌آهن وقتی اوایل فصل پیش یحیی گل محمدی را کنار گذاشت و با مجتبی حسینی دستیار او از مقام چهاردهم جدول لیگ برتر تا رده چهارم آن بالا آمد، به این نتیجه رسید که رویکرد درستی داشته اما یک ماه پس از اتمام فصل 96 – 1395 اکثر مدیران این باشگاه به باوری به جز این رسیده‌اند و با اینکه از حسینی هم برای فصل بعد برنامه گرفته‌اند اما به نظر می‌رسد که در تضاد با آرای سعید آذری فرد منتخب شان برای هدایت تیم کسی به جز حسینی باشد و این احساس بدین سبب پیش آمده که ذوب‌آهن جام حذفی را از دست داد و سهمیه آسیایی هم نگرفت و برخلاف دوران گل محمدی که با فتح 3 جام همراه بود فصل اخیر را بی جام سپری کرد. اینکه 45 روز تا شروع لیگ هفدهم یک تیم هنوز سرمربی‌اش را نمی‌شناسد، قاعدتا نقطه قوت کار آن باشگاه نیست.

سپیدرود و پارس جنوبی «سرکار» هستند
هر دو باشگاه تازه لیگ برتری شده سپیدرود و پارس جنوبی جم نه تا این لحظه اطمینانی آفریده‌اند که در حد استانداردهای شرکت در این لیگ‌اند و نه فدراسیون حضورشان را قطعی دانسته است و به روایتی هر دو «سرکار» هستند. به سبب ضیق وقت حضور آنها فقط زمانی میسر می‌شود که فدراسیون فوتبال به رسم و سیاق و روش فرضیه(!) معمولش و به واقع با نادیده گرفتن کاستی‌های آنان و به ویژه کمبودهای سپیدرود مجوز شرکت‌شان را صادر کند. البته هر دو تیم به سبب «دین» داشتن به سرمربیان جوان و جریان‌ساز خود (مهدی تارتار و علی نظرمحمدی) آنها را حفظ کرده‌اند و با این اوصاف دچار ابهام در کادر فنی‌شان نیستند اما بازیکنان‌شان اغلب در همان حد «لیگ یک» هستند و تا موقعی که حداقل شش هفت بازیکن با کلاس و درجه اول به جمع‌شان نیایند، در لیگ بعدی فقط در اواخر جدول برای پرهیز از سقوط خواهند جنگید.

فرار از خانه «قهرمان» جام دوم
نفت تهران جام حذفی یعنی دومین جام بزرگ فوتبال کشور را برد اما باز هم حاضر نیست پول خرج کند و مشکلاتی که علی دایی را فراری داد و پیش‌تر صدای علیرضا منصوریان را هم درآورده بود، بازیکنان را نیز در حالت تردید و بر سر دو راهی گریز از نفت و یا ماندن در این باشگاه «بالقوه» بسیار پولدار و «به عمل» بسیار بی‌پول قرار داده است. جست‌وجوی سران نفت برای انتصاب مربی که حاضر باشد در این بلاتکلیفی محض و بدون کوچکترین ضمانت مالی در نفت کار کند، اگر پای علی کریمی را به کادر فنی باز کند، با این سوال بزرگ مواجه خواهد ساخت که چطور می‌توان با هدایت فردی ناآشنا با حرفه مردافکن مربیگری به موفقیت در این سطح رسید و هر فرد دیگری هم بیاید با این ابهام و سوال مواجه خواهد بود که آیا همان بر سر او و وابستگانش نخواهد رفت که سبب شد دایی کمتر از 24 ساعت بعد از فتح جام حذفی با تیم دیگری (سایپا) قرارداد ببندد؟ نفت اگر همین امروز هم سرمربی جدیدش را معرفی کند، در قیاس با سایرین که حتی نفرات و بازیکنان فصل بعد خود را هم تعیین کرده‌اند، حداقل به اندازه یکی دو ماه احساس عقب‌افتادگی خواهد کرد.

یک مربی برای شجاع‌ترین تیم بیاورید
استقلال خوزستان به رغم نمایش‌های شجاعانه و قهرمانانه‌اش در جام باشگاه‌های آسیا به شکلی «نفت»‌وار و با ندادن «به موقع و کافی» پول سرمربی و بازیکنانش سیروس پورموسوی را فراری داد و به سمت «فولاد» فرستاد و هر بازیکن این تیم اگر فرصتی مشابه کسب کند، ماندنی نخواهد بود. این تیم نیز بعد از آن قهرمانی پرشکوه و شوکه‌کننده در لیگ برتر و سپس بسط دادن آن به لیگ قهرمانان قاره حالا حتی در شناخت سرمربی‌اش هم مشکل دارد و همین امروز هم که سرمربی بیاورد و به جای پورموسوی بنشاند، عین نفت و ذوب‌آهن فقط قدری بیش از یک ماه برای کار کردن و کسب هماهنگی وقت خواهد داشت که برای تیم‌های حاضر در یک لیگ به جای 40 روز مثل 4 روز است.

فولاد هم وقت ندارد
فولاد با اینکه سرمربی جدیدش را شناخته و پورموسوی را که پیش‌تر نیز نامش آمد، جانشین نعیم سعداوی کرده است اما بسان نفت و ذوب و سایرین که نام‌شان آمد، فقط یک ماه و چند روز برای آمادگی و کسب هماهنگی و رسیدن پورموسوی و شاگردانش به نقطه تفاهم وقت و مهلت دارد و این نیز وضع یک تیم دیگر لیگ برتر ما است که از قضا عنواندار آن بوده و به لحاظ کار سازماندهی شده و قوت نسبی تشکیلاتش (منهای آن ماجرای معافیت‌های جعلی‌شان) به یک الگو برای سایرین تبدیل شده است.

منصوریان می‌ماند اما...
استقلال تهران با وجود بلوای برخاسته از 6 گل خورده‌اش برابر العین امارات ظاهرا تصمیم به حفظ علیرضا منصوریان گرفته است ولی لغزش‌های شدید ناشی از این ناکامی آبی‌ها را هم با تردید به سوی لیگ هفدهم سوق خواهد داد. این وضعیت البته ناشی از انتخاب سرمربی برای این تیم است که هر چه زمان بیشتر سپری می‌شود، باشگاه بیش از پیش پی به غلط بودن احتمالی آن می‌برد ولی لااقل استقلال این دلگرمی را دارد که سرمربی و مدیرانش (با وجود شایعات وقوع تغییرات در بافت آنها) مشخص‌اند و کمی تا قسمتی می‌داند که چکاره است.

مستثنی‌ها
پرسپولیس که با برانکو در ابرها سیر می‌کند و سپاهان، پیکان، پدیده و سیاه‌جامگان که سرمربیانشان را حفظ کرده‌اند و گسترش فولاد و صنعت نفت که به موقع و به سرعت سرمربیان خود را عوض کردند، از دایره شمول مسائل فوق خارج‌اند ولی در اقلیت‌اند. اکثریت با تیم‌هایی است که انگار نمی‌دانسته‌اند بین زمان پایان فصل پیش (21 اردیبهشت) با شروع فصل بعد (30 تیر) فقط 70 روز فاصله است که بیش از 25 روز آن هم سپری شده است.

چرا اینطوری شد؟!
آنچه در فوتبال ما عادی می‌نماید، این بی‌توجهی‌ها است ولی چیزی که اسباب تعجب فراوان می‌شود، این است که به رغم دریای این ناهماهنگی‌ها و حواس‌پرتی‌ها و بی‌مسوولیتی‌ها وقتی اکثر تیم‌هایمان در لیگ قهرمانان آسیا تار و مار می‌شوند، با نگاهی حق به جانب می‌پرسیم؛ چرا اینطوری شد؟!