سعید‌ زاهد‌یان
روزنامه‌ها را ورق بزنید؛ اگر برایتان کمی سخت است و با رسانه‌های پیشرفته و دیجیتال راحتید، سراغ یک سایت خبری ورزشی یا کانال تلگرامی فوتبالی بروید و تیتر خبرها را در همان صفحه پیش‌‌رو مرور کنید.

در نگاه اول با این تیترها مواجه می‌شویم: «محمد نصرتی: اتفاقات نفت را باید در گینس ثبت کنند... کنعانی زادگان: اگر محروم بودم چرا اعلام نکردند... جنجال در نشست خبری دایی... منصوریان به سیم آخر زد... تشکیل کارگروه برای بزرگترین معضل مالی پرسپولیس... بختیار رحمانی: آدم‌های دروغگو در فولاد زیاد شده‌اند... کعبی: دلالی در فوتبال بیداد می‌کند...»

تنها با دیدن همین تیترها که در صفحه نخست روزنامه‌ها و سایت‌های خبری به مخاطب ورزشی چشمک می‌زنند، چه تصویری از ورزش و فوتبال پیش روی شما قرار می‌گیرد؟ خواندن این حرف‌ها و عمیق شدن در موضوعات فوتبال ایران، تصویری زشت از فوتبال را پیش روی قرار می‌دهد؛ تصویر زشتی که بر متن فوتبال که در ذات خود زیباست غلبه کرده و جای همه خوبی‌ها و زیبایی‌های فوتبال را گرفته است. تصویر ما از مرور اخبار یک روز فوتبال، مجموعه‌ای بی‌نظم و انضباط، سرشار از بی‌قانونی با انسان‌هایی عصبی و پرخاشگر است که مدام در حال غرغر کردن و نق زدن هستند.

واژه‌هایی نظیر «دلالی»، «حاشیه» «جنجال»، «بحران»، «سوءمدیریت»، «بدهکاران و طلبکاران» و «جریمه» بیش از هر چیزی به چشم می‌خورد. ناخودآگاه با دیدن این واژه‌ها، حس منفی به فوتبال در ما غالب شده و از خود می‌پرسیم، این چه فضایی است که همه در آن می‌نالند و معترضند؟

جالب اینکه چنین فضایی مخاطب میلیونی دارد در میان مخاطبان فوتبال، نسل جوان بیشتر از بقیه دیده می‌شود. حالا پرسش ما این است: «آیا فوتبال تا این حد زشت و سخیف شده که با نگاهی گذرا به رسانه‌ها، حس بی‌حوصلگی و ناامیدی جای هیجان و سرزندگی را می‌گیرد؟»

48 ساعت از پایان هفته نخست لیگ برتر نگذشته که صدای اعتراض همه بلند شده است. لیگ امسال هم مثل ادوار گذشته لیگ، با همان بحث‌های کهنه، با همان معضلات و مشکلات تکراری، بی‌آنکه ذره‌ای تغییر حس کنیم، آغاز شده و با گذشت هفته‌ها، بر شدت اعتراض‌ها و چالش‌ها افزوده خواهد شد، چرا که از پارسال تا امسال، گام موثری برای تغییر فضای تیره و تار سال های قبل برداشته نشده است.

فدراسیون فوتبال متولی برگزاری لیگ ایران است؛ اما در این نهاد مهم هرگز کوششی برای اصلاح و بهبود فضای فوتبال دیده نمی‌شود. انگار همه عادت کرده‌اند به این حرف‌ها، به این همه جنجال و مصاحبه پی در پی علیه هم. و فدراسیون هم از بیرون تماشاگر زد و خورد اهالی فوتبال است. بدتر اینکه مدیران فدراسیون خود‌شان را عقب کشیده‌اند که مبادا در این ماجرا ضربه‌ای به آنها وارد شود که اتفاقا باید ماجرا برعکس می‌شد و این فدراسیون فوتبال بود که با قوانین تازه و ساز و کار جدید در شکل و شمایل اجرای لیگ، وسط میدان می‌ایستاد و مراقب بود که هر کس سر سوزنی پا را از گلیمش درازتر کند، با برخورد و تنبیه جدی مجازات ‌شود.

فدراسیون در شروع لیگ برای مصاحبه‌های خارج از عرف، برای تاخت و تاز به داوران – که از مهم‌ترین عوامل برگزاری مسابقه هستند – هیچ تدبیر و برنامه‌ای ندارد. بی‌شک در هفته‌های آینده با حساس‌تر شدن لیگ، موج غضب و عصبانیت از داخل زمین و روی نیمکت به سکوها کشیده خواهد شد. همان آش و کاسه فصل‌های قبل؛ ناسزا به داوران، شکستن صندلی‌ در ورزشگاه‌ها و پرتاب بطری و لابد لیزر در چشم داور و تیم حریف.

انگار یادمان رفته همین چند ماه پیش کنفدراسیون فوتبال آسیا برای تماشاگران خاطی چه جرایم سنگینی وضع کرد و باشگاه پرسپولیس به دلیل پرتاب بطری و انداختن لیزر از یک بازی خانگی محروم شد. فدراسیون فوتبال که باید فیفایی کوچک در هر کشوری باشد و با کنفدراسیون فوتبال آسیا و فدراسیون جهانی فوتبال در یک مسیر حرکت کند و در یک کلام وحدت رویه‌ای آشکار با آنها داشته باشد که ندارد!

از شروع لیگ پیداست که فدراسیون قدم از قدم برنداشته؛ مصاحبه منصوریان، اعتراض‌ به داوری، خشونت و بی‌ادبی روی سکو و بقیه ماجراها، همه و همه مثل گذشته پابرجاست.

فدراسیون و مردان اصلی تصمیم‌گیرنده‌اش اهل مماشات و مدارا شده‌اند؛ از گذشته آنقدر تساهل و تسامح کرده‌ و کوتاه آمده‌اند تا کار به اینجا رسیده. کدخدامنشی و مراعات جای خود را به  قانون داده و هر بار مشکلی پیش آمده، با ملاحظه‌کاری و ترس از برخورد با باشگاه‌ها – یا به دلیل هوادار یا موقعیت جغرافیایی و یا وابستگی‌های سازمانی باشگاه‌ها – از اجرای قانون طفره رفته‌اند. اما در این میان ای‌اف‌سی اهل تساهل و تسامح نیست و بی‌پروا حکم می‌دهد و مجازات می‌کند.

تا زمانی که فدراسیون فوتبال ایران در مسیر ای‌اف‌سی و فیفا حرکت نکند و قاطع و محکم پای قوانین فوتبال نایستد، امسال هم مثل پارسال، خبری از فوتبال زیبا و دلپذیر نیست و پلشتی‌های این فوتبال ، بر متن و ذات زیبای آن غلبه خواهد داشت و هیچگاه ما از فوتبال که فلسفه‌اش ایجاد نشاط، شادی و سرزندگی است، نه تنها لذت نخواهیم برد، بلکه از دعواها و سر و صداهایش سرسام می‌گیریم و از فوتبال فراری می‌شویم.