خوزستان اسپورت- روزنامه ایران ورزشی در گزارشی انتخاب پائولو سرجیو برای هدایت تیم نفت آبادان را نقد کرده است.
به گزارش خوزستان اسپورت، روزنامه ایران ورزشی در شماره امروز طی گزارشی به بررسی انتخاب پائولو سرجیو سرمربی جدید تیم صنعت نفت آبادان پرداخته و آن را از زوایای مختلف مورد بررسی و نقد قرار داده است.
گزارش این روزنامه در ادامه عیناً از نظرتان میگذرد.
یک سرمربی با یک مشت فیلم و تیمی که بسته شده
تکرار تجربه تلخ کاسیمیرو با سرجیو
بهناز میر مطهریان
صنعت نفت آبادان بالاخره بعد از بلاتکلیفیهای فراوان، پائولو سرجیوی پرتغالی را بهعنوان جانشین فراز کمالوند انتخاب کرد. او حالا در فاصله کمتر از دو ماه تا شروع بازیها مثل هر سرمربی خارجی دیگری، نمیتواند همزمان بازیکنان ایرانی را بشناسد، یارگیری کند و دوره آمادهسازی را هم پشت سر بگذارد. به خاطر همین معمولاً یک نفر دیگر یارگیری میکند و تیمی که بسته شده را تحویل مربی خارجی میدهند. حاصل هم میشود اینکه مثل امروز پائولو سرجیو را با یک مشت سیدی تنها میگذارند تا بازیکنان تیمش را بشناسد.
البته که شناخت مهارتها و تواناییهای یک بازیکن از طریق تماشای فیلم بازیهایش اصلاً کار اشتباهی نیست. چه اینکه این روزها هر سرمربی که بخواهد بازیکنی را از کشورهای دیگر خریداری کند با دیدن فیلم بازیهای او درباره تواناییهایش قضاوت میکند. به همین خاطر است که تماشای فیلم بازی بازیکنان امروزه به یکی از متداولترین راههای شناخت توانایی آنهاست.
این موضوع مشغولیات این روزهای سرمربی پرتغالی صنعت نفت را هم توجیه میکند که برای شناخت بازیکنان تیمش فیلم بازیهایشان را تماشا میکند. مشکل اما اینجاست که سرمربی وقتی فیلم بازی بازیکنان تیم را میبیند که تقریباً برای انتخاب از بین بازیکنان هیچ ارادهای ندارد. یعنی تیم از سوی شخص دیگری بسته شده و حالا تنها کاری که آقای سرمربی میتواند انجام دهد این است که تیمش را بشناسد. حتی اگر ذرهای دوستش نداشته باشد!
این همان اتفاقی است که در تیم فوتبال تراکتورسازی هم افتاده است. پیش از اینکه این تیم سرمربی خارجی خود را معرفی کند، یک نفر دیگر برای تراکتورسازی یارگیری کرده و احتمالاً سرمربی جدید صرفاً باید تیمی که برایش بستهاند را فقط بشناسد. بدون اینکه ارادهای برای تغییر در این چینش و یارگیری داشته باشد. تنها ارادهای که این سرمربیان میتوانند داشته باشند در جذب بازیکنان خارجی است که آن هم با توجه به بودجه محدود تیمها نمیتواند خیلی جای مانور داشته باشد و نهایتاً به سه یا چهار بازیکن محدود میشود.
نکته قابل تأمل اما اینجاست که با وجود اینکه سرمربیان خارجی، همیشه در صنعت نفت آبادان مورد استقبال هواداران قرار گرفتهاند اما این شیوه باشگاه در یارگیری کامل بازیکن برای مربیان خارجی معمولاً نتایج خوبی در بر نداشته است. نمونه همین تجربه ناکام را میتوان در زمان سرمربیگری آلفردو کاسیمیرو دید. وقتی باشگاه با کمک حسن هوری برای صنعت نفت یارگیری کرده بود و کاسیمیرو بعد از ورود به ایران مثل امروز پائولو سرجیو، صرفاً با این بازیکنان آشنا شد. همین موضوع زمینه ساز ناهنجاریهای زیادی بود که در طول فصل هوری برای تیم ایجاد میکرد و یارکشیهایی که او با کاسیمیرو داشت.
با چنین پیشینهای انتظار میرفت که مسوولان باشگاه صنعت نفت، اگر قرار بود به سرمربی خارجی فکر کنند، حداقل کمی زودتر برای جذب این گزینه اقدام میکردند و سرمربی خارجی خود را روی نیمکت مینشاندند. در این صورت سرجیو فرصت کافی برای شناخت بازیکنان را داشت و مهمتر از آن میتوانست از بین آنها بهترین گزینهها را برای تیمش انتخاب کند. خودش انتخاب کند و با این انتخاب بتواند برنامهریزی بهتری برای تیمش داشته باشد.
مشکل اما وقتی جدیتر میشود که این رویه رفته رفته به یک روش متداول برای باشگاهها تبدیل میشود. یعنی باشگاههای ما کم کم به این سمت میروند که سرمربی خارجی را به خاطر تواناییهای فنیاش یا با هدف نتیجه گرفتن و قرار گرفتن در ردههای بالای جدول جذب نمیکنند. بلکه هدف باشگاهها از انتخاب یک سرمربی خارجی کم کم این میشود که راحتتر بتوانند در کارش دخالت کنند و روی او تسلط داشته باشند، بدون اینکه جو عمومی هواداران و اطرافیان باشگاه روی این سرمربی تأثیری داشته باشد.
قطعا اگه سرمربی فیلم بازیها رو ببینه به کیفیت بازیکنای برزیلی , کرار , عبداله زاده و ابراهیم زاده که ستون صنعت نفت تو فصل قبل بودن پی میبره و از مدیریت میخاد که با بازیکنای خوبش قرارداد تمدید شه و این کار باید هرچه سریعتر انجام بشه