ورزشگاه‌های خانگی دو تیم نساجی قائمشهر و نفت مسجد سلیمان هنوز آماده نیست. این صحبتی است که سعید فتاحی بعد از اعلام برنامه بازی‌های هفته اول رقابت‌های فصل جدید، بر آن تأکید کرده است.

البته گفته می‌شود برای آماده سازی ورزشگاه‌ها، تا پایان تیرماه فرصت باقی است و بعید نیست این دو تیم هم تا آن زمان شرایط میزبانی در ورزشگاه خودشان را پیدا کنند. با این حال اما چنانچه این اتفاق نیفتد و این دو تیم مجبور شوند در شهر دیگری میزبان حریفان خود باشند، صعودشان به لیگ برتر چه موهبتی برای مردم شهرهای شان به حساب می‌آید؟ کدام هوادار قائمشهری یا مسجدسلیمانی می‌تواند آن طور که باید و شاید از نمایندگی تیم شهرش در لیگ برتر کیفور شود؟

هیچ وقت به این موضوع فکر کرده اید که در پس شادی‌های خیابانی هواداران تیم‌ها در جشن صعود تیم شهرشان به لیگ برتر، چه انگیزه‌هایی نهفته است؟ اینکه جماعتی به خود می‌بالند که تیم شان لیگ برتری شده، یعنی از این به بعد پای تیم‌های بزرگ لیگ برتری به شهرشان باز می‌شود و می‌توانند آن طور که دل شان می‌خواهد مقابل حریفان تیم شان را حمایت کنند. یعنی حال و هوای لیگ برتر فوتبال از این به بعد بر شهر آنها هم سایه می‌اندازد.

هیچ سود اقتصادی هم که برای آن شهر نداشته باشد، حداقل یک هفته در میان یک تیم لیگ برتری به آن شهر می‌برد و یکی از هتل‌های شهر برای یک شب میزبان کاروان تیم حریف خواهد بود. حالا دیگر بگذریم از توجهی که خواه ناخواه به آن شهر معطوف می‌شود و مزیت‌هایی که این توجه‌ها در ابعاد فرهنگی و اجتماعی برای شهر مذکور خواهند داشت.

همه این مزیت‌ها می‌توانند به طور میانگین سودی چند صد میلیون تومانی را به طور ماهانه برای یک شهر در پی داشته باشند. از رونق کار هتل‌ها و نقل و انتقالات درون شهری بگیرید تا کسب و کارهای کوچکی چون بستنی و ساندویچ فروشی‌های داخل ورزشگاه‌ها.

حالا تصور کنید یک شهر به خاطر نواقصی که در ورزشگاهش دارد، باید از چنین سود بزرگی چشم‌پوشی کند. چند درصد از هواداران این تیم‌ها می‌توانند وسط دل مشغولی‌های روزمره زندگی، برای حمایت از تیم خود راهی شهر دیگری شوند؟ سکوهای ورزشگاه دوم شهر هرچقدر هم تمیزتر، هرچقدر هم استانداردتر باشد، وقتی نمی‌تواند به دلیل بعد مسافت یا هر دلیل دیگری هواداران تیمی را در خود بگنجاند، چه سودی دارد؟

همه این‌ها البته که در نقد یا گلایه از تأکید فدراسیون فوتبال بر استانداردسازی ورزشگاه‌ها نیست که بدون شک مقوله استانداردسازی ورزشگاه‌ها باید تمام و کمال انجام شود. نکته اینجاست که چرا مسوولان شهری و یا مسوولان باشگاه‌ها نباید زودتر از این‌ها به فکر استانداردسازی ورزشگاه‌های خود بیفتند؟ چرا نباید فدراسیون فوتبال تدبیری برای هدایت تیم‌ها به آماده سازی سریعتر بیندیشد؟ چرا روند آماده سازی را از تیم‌های لیگ یکی شروع نمی‌کنیم تا در صورت صعود، لیگ برتر کشورمان با چنین مشکلات پیش پا افتاده‌ای رو به رو نباشد؟

شاید بهتر باشد بگوییم برگزاری بازی‌های خانگی یک تیم در شهر دیگر، به همان اندازه زننده است که برگزاری بازی در ورزشگاه غیراستاندارد. چرا که ماهیت فوتبال چیزی جز هواداری نیست و نکته جالب اینکه هر دوی تیم‌هایی که امروز ورزشگاه‌های شان شرایط مطلوب ندارد، از تیم‌های پرهواداری هستند که برای تک تک بازی‌های پیش رو، روی حضور هواداران خود حساب کرده‌اند.

حالا تصور کنید حتی چند بازی ابتدایی این تیم‌ها هم اگر در شهر دیگری برگزار شود، باز هم آنها از این منظر زیان کرده‌اند. پس چرا نباید برنامه اصولی تری برای استانداردسازی ورزشگاه‌های خانگی دو تیم نساجی قائمشهر و نفت مسجد سلیمان در نظر گرفته شود؟

بازی نساجی مقابل ذوب آهن، و همچنین مسابقه نفت مسجدسلیمان مقابل تراکتورسازی تبریز قرار است روزهای چهارم و پنجم مرداد برگزار شود و مسوولان سازمان لیگ هنوز هیچ ورزشگاهی را برای برگزاری این بازی مشخص نکرده‌اند. دلیل این موضوع را هم آماده نشدن ورزشگاه‌ها دانسته‌اند. این موضوع حتی صدای اعتراض حریفان این تیم‌ها را در آورده است و آنها نسبت به بلاتکلیفی فعلی معترض شده‌اند. نمونه‌اش هم باشگاه ذوب آهن است که اعلام کرده برای انجام برنامه ریزی‌های اسکان و سفر تیم، سازمان لیگ باید هر چه سریعتر ورزشگاه محل برگزاری این بازی را مشخص کند.
در این بین عده‌ای ابراز امیدواری کرده‌اند که مشکل ورزشگاه‌ها تا پایان تیرماه برطرف خواهد شد و مشکلی برای میزبانی این تیم‌ها در خانه خودی وجود ندارد.

با این حال باید منتظر ماند و دید آیا این دو تیم موفق می‌شوند تکلیف خود را هرچه سریعتر مشخص کنند یا این موضوع را هم باید به بلاتکلیفی‌های این لیگ عجیب و غریب اضافه کنیم؟