به گزارش خوزستان اسپورت و به نقل از ایسنا، عبدالرضا برزگری یا همان جادوگر اورجینال فوتبال ایران که بعدها به پله ایران نیز معروف شد، در حالی که تنها 18 سال سن داشت به تیم‌ملی فوتبال دعوت شد و خیلی زود برای بازی راه کشور امارات را پیش گرفت.

آقای برزگری از خودتان بگویید، از زمانی که استعداد شما در این رشته کشف شد.
من متولد سال 1337 هستم و از احمد آباد شهرستان آبادان فوتبالم را آغاز کردم. آن زمان که دانش آموز بودم، به همراه دوستانم اگر تایم صبح یا ظهر بودیم کمی زودتر می رفتیم و تا زنگ آغاز کلاس زده می شد، فوتبال بازی می کردیم. در مقطع دبستان بودم که آقای فاروق فتاحی وقتی بازی مرا دید، صدایم کرد و گفت "خوب بازی می کنی" و فیلمی از بازی من گرفت و گفت که من و چند بازیکن دیگر در آینده بازیکنان بزرگی می شویم. آن زمان مدارس فوتبال نبود و تنها در مدرسه و کوچه و محله مان بازی می کردیم، البته آن موقع فوتبال خیلی جذاب بود. به هر حال اولین نفری که استعداد من را کشف کرد، آقای فاروق فتاحی بود و پس از آن هم رضا مجدی و آقای سالیا که استعدادیاب بسیاری بزرگی بود، در شناسایی استعداد من نقش داشتند.

درباره اولین باری که در یک تیم رسمی پا به توپ شدید نیز توضیح دهید.
13، 14 ساله بودم که در تیمی با هدایت آقای علیپوریان کارم را آغاز کردم، البته آن تیم پروانه کار نداشت و این مربی به واسطه علاقه اش، بازیکنانی از جمله من، علی زارع و فیروزی را دور هم جمع کرد تا یک تیم درست کند و پروانه کار بگیرد که البته به این صورت هم نشد. بعد همه ما به تیم شهرداری آبادان رفتیم و دو سال با این تیم بودیم و قهرمان جوانان آبادان شدیم. ما تیم خیلی خوبی داشتیم. بعد از این تیم نیز به تیم بانک سپه رفتم.

چند ساله بودید که وارد تیم نفت آبادان و تیم‌ملی شدید؟
18 ساله بودم که به تیم نفت آبادان رفتم و همان موقع به تیم ملی جوانان و بزرگسالان دعوت شدم. من در سن کم مورد توجه مربیان تیم ملی قرار گرفتم و همراه با تیم ملی جوانان در مسابقات جام جهانی تونس که اولین دوره آن بود نیز شرکت کردم. بعد از این مسابقات نیز آقای مهاجرانی سرمربی تیم‌ملی وقتی که بازی ام را دید، مرا به تیم ملی بزرگسالان دعوت کرد.

قبل از این که در مسابقات آسیایی شرکت کنیم؛ در رقابت های مقدماتی المپیک شرکت کردیم که همه تیم ها را شکست دادیم و قهرمان شدیم، قرار بود در المپیک مسکو شرکت کنیم که امام خمینی المپک را تحریم کرد و بعد از آن هم که دیگر ایران رنگ المپیک را ندید.

هواداران آبادانی به واسطه بازی‌های خوب و آن تکنیک فوق‌العاده، شما را بسیار دوست دارند و حتی آن زمان شعار خاصی برای شما سر می‌دادند.
من دریبل زیاد می زدم و وقتی بازیکنان را رد می کردم، مردم خوششان می آمد و شعار "حسون برقصون" را سر می دادند.

چرا به شما حسون می‌گفتند؟

 از بازی در لیگ تخت جمشید و آن ساعت مچی که جایزه گرفتید هم بگویید.
آن موقع به همراه تیم نفت آبادان که البته اسم من را به عنوان سهمیه جوانان رد کرده بودند در لیگ تخت جمشید شرکت کردم. روزنامه تاج ورزشی نیز بازیکنان برتر هفته را انتخاب می کرد و به آن ها یک ساعت کامپیوتری جایزه می داد. من هم بهترین بازیکن هفته شدم و یک ساعت که البته دیگر آن را ندارم، جایزه گرفتم.

شما گفتید که توسط آقای مهاجرانی به تیم‌ملی دعوت شدید ولی چرا در حالی که از نوابغ آن دوره بودید، در آستانه جام جهانی آرژانتین از تیم خط خوردید؟
مربیگری سلیقه است و البته آن موقع بازیکنان بسیار بزرگی مانند ابراهیم قاسم پور، صادقی و ... در تیم بودند و وقتی هم من را کنار گذاشتند اصلا ناراحت نشدم.

چند وقت پیش نیز مهاجرانی در یک مصاحبه گفت "من اشتباه کردم که برزگری را برای تیم ملی انتخاب نکردم و اگر آن زمان دوباره تکرار می شد و من سرمربی بودم، برزگری را به عنوان اولین بازیکن انتخاب می کردم".

شما خیلی زود نیز لژیونر شدید؛ درباره چگونگی پیوستن به النصر امارات توضیح می‌دهید.
زمانی که با تیم ملی در رقابت های جام ملت های آسیا با امارات بازی داشتیم، گویا با سرمربی تیم ملی در مورد من صحبت شد که آقای مهاجرانی نیز به من گفت "می توانی در امارات بازی کنی" که من هم به او گفتم "بعد از بازی های آسیایی درموردش صحبت می کنم و اکنون صحیح نیست". پس از همین بازی ها بود که به تیم النصر امارات پیوستم.

 بازی در امارات چطور بود؟
برای ما که توانایی لازم را داشتیم، بازی در آن جا راحت بود؛ آقایان روشن، نظری و قاسم پور نیز آن موقع در دیگر تیم های امارات بازی می کردند، البته من تنهابازیکن ایرانی تیم النصر بودم که دو سال هم در امارات فعالیت داشتم.

چرا وقتی به تیم النصر رفتید و اوج فوتبال‌تان بود دیگر به تیم‌ملی ایران دعوت نشدید؟
آن زمان فدراسیون فوتبال قانونی داشت که اگر بازیکنان کشور در فوتبال خارج از ایران بازی کنند، دیگر حق بازی در فوتبال ایران را ندارند. من هم بعد از بازی در امارات، خواستم در فوتبال ایران بازی کنم که باتوجه به همین قانون اجازه بازی به من داده نشد که بعد هم به قطر و مصر رفتم.

در قطر هم که آن قانون جالب به شما اجازه فعالیت بیشتر را نداد .
پنج سال در این کشور فوتبال بازی کردم و بعد هم قانونی در قطر مصوب شد که بازیکنان خارجی حق بازی در این کشور را ندارند که من هم از این کشور به مصر رفتم.

شما در بین هواداران قطری و مصری نیز به دلیل این که معتقد بودند، تحول خوبی در فوتبال این کشورها ایجاد کردید، بسیار محبوب بودید.
من و دیگر فوتبالیست های ایرانی شاغل در این کشورها همیشه ارتباط خوبی با هواداران داشتیم. من دو سالی که در مصر فوتبال بازی کردم، محبوبیت بیشتری داشتم. در این کشور نیز قانونی همانند کشور قطر در نظر گرفته شد و دیگر نتوانستم بیشتر از این در آن جا فوتبال بازی کنم.

چرا در فوتبال مصر نیز این قانون مصوب شد ؟
پس از 9 سال دوری از فوتبال ایران و با توجه به برداشته شدن آن قانون، دوباره توسط علی پروین به تیم‌ملی دعوت شدید.
من بیش از 9 سال از ایران دور بودم و زمانی که پروین من را به تیم ملی دعوت کرد، سال های پایانی فوتبالم و آخرین حضورم در تیم ملی بود. آن موقع خودم به آقای پروین گفتم که دیگر نمی توانم کار کنم و کنار کشیدم.
و بعد هم که در زندگی فوتبالی شما دریچه تازه ای به عنوان مربیگری باز شد.
من مربیگری ام را از امارات آغاز کرم البته چهار ماه نیز سرمربی تیم فوتبال نفت آبادان بودم. من دوستی در امارات داشتم که به من گفت "بیا و در مدرسه فوتبال امارات با ما کار کن و هر چه از فوتبال یاد گرفته ای را در این جا آموزش بده". بعد نیز خودم کم کم در کلاس های مربیگری شرکت کردم و سپس برای کار به مدارس فوتبال امارات رفتم. من سرمربی تیم فوتبال زیر 12 سال العین شدم و اولین تجربه خوب رسمی من بود. اکنون نیز بیش از 20 سال است که در العین مربیگری می کنم .
 اکنون نیز همچنان در امارات زندگی می کنید و فعالیت دارید؟
بله، کلا ساکن امارات هستم. در حال حاضر در رده سنی 15 سال العین کار می کنم. در این باشگاه خیلی حرفه ای کار می شود و به فوتبال اهمیت می دهند. اکنون هفت هشت بازیکن تیم بزرگسالان العین را من آموزش داده ام.

چرا در ایران از تجربه شما در مربیگری استفاده نشد؟
نمی دانم چرا در کشورم از من استفاده نکردند. شاید باید دارای بند "پ" می بودم یا از واسطه ها بهره می بردم که من هیچ کدام را ندارم.

دوست دارید در ایران نیز مربیگری کنید؟
من دوست دارم ولی نمی گذارند. دلم برای فوتبال ایران تنگ می‌شود و بعد بازی‌ها را نگاه می کنم.

مطمئنا هنوز نیز بازی های نفت آبادان را با وجود فاصله بسیار از این جا دنبال می کنید. وضعیت این تیم را چطور می بینید؟
بله، همچنان پیگیر تیم نفت هستم و فکر نمی کنم این تیم با سرجیو نتیجه بگیرد. فصل گذشته نیز کمالوند چند بازیکن بزرگ را با خود به آبادان آورد ولی وقتی رفت تمام این بازیکنان نیز رفتند و به همین صورت است که یک تیم ضربه می خورد.

یعنی پیشنهاد شما استفاده از مربیان بومی در تیم های خوزستانی است؟
زمانی که ویسی و پورموسوی به ترتیب از تیم های نفت و فولاد جدا شدند، ناراحت شدم؛ ویسی مربی بزرگی است و معتقدم، چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است. من نمی دانم چه خبر است که این کارها انجام می شود و نیروهای بومی کنار گذاشته می شوند. در آبادان هم مربیان خوبی چون فیروزی، سلامات و قاسم پور را داریم که می توانند سرمربی تیم باشند ولی ما خوزستانی ها هیچ وقت به مربیان خودمان بها ندادیم . ما می توانیم تیم های مان را با مربیان و بازیکنان بومی ببندیم.

زمانی که سرمربی نفت آبادان شدم، هفت هشت بازیکن آبادانی را بازی دادم و به مسوولان باشگاه نیز گفتم باید پنج سال تحمل کنید تا استخوان بندی تیم را تمام بازیکنان آبادان تشکیل دهند. به هر حال باید استخوان بندی تیم ها از همان شهر باشد و برای تقویت تیم از بازیکنان غیربومی بهره برد که البته اکنون به این صورت نیست.

به نظر من چهار تیم فعلی خوزستان در لیگ برتر به اندازه یک تیم قابل هم نیست و به نظرم امسال یکی از تیم های ما سقوط می کند، البته دو تیم نفتی در لیگ می مانند ولی در همان انتهای جدول دست و پا می زنند.

وقتی نفت آبادان در لیگ موفق عمل نمی کند، آن روز چه حالی دارید؟
وقتی نفت بد بازی می کند، نه تنها حال من، بلکه حال تمام آبادانی های خارج از کشور نیز که دل شان با نفت است، بد می شود. نفت تیم خیلی محبوبی است و مردم آبادان به جز این فوتبال چیز دیگری ندارند. در آبادان همه مردم درباره این تیم حرف می زنند و تنها تفریح آن ها همین تیم است.
 
گویا شما به دلیل توموری که در سر داشتید نیز مورد عمل جراحی قرار گرفتید، اکنون وضعیت شما چگونه است؟
من در مقطعی وقتی در امارات تمرین می کردم، متوجه شدم که پاهایم سنگین است که پس از پیگیری، پزشکان متوجه یک تومور در سر من شدند. شش ماه پیش نیز در بیمارستان شیراز مورد عمل جراحی قرار گرفتم و اکنون وضعیتم عالی است و مشکلی ندارم.

و صحبت پایانی شما...
گفت‌‌و‌گو از پریسا زنگنه‌منش