در سالگرد بزرگترین رویداد زندگی اش دوباره به ایران پا گذاشت. مردی که حالا شکسته شده اما هنوز همان لبخند جذابش را به لب دارد. مردی که مسافران حاضر در فرودگاه امام با کمی فشار به ذهن شان به یادش می آورند؛ والدیر ویرا.

به گزارش سایت ورزش خوزستان و به نقل از خبرآنلاین، در نخستین دقایق بامداد شنبه 8 آذرماه والدیر ویرا سرمربی تیم خاطره انگیز 98 ایران به تهران آمد. مردی که با او ایران از استرالیا گذشت و به جام جهانی فرانسه رسید. او در مرز 74 سالگی با کوله ای بر پشت ، قامتی خمیده نسبت به قبل و البته با لبخندی شیرین به تهران آمد تا برای یک شب همه خاطرات خوش حضور یک ماهه اش در ایران را باری دیگر در یادش تداعی کند. یک ماهیی که برای او بزرگترین افتخار ورزشی اش را به همراه داشت و برای ما حماسه. حماسه ملبورن و نخستین جشن خیابانی ورزشی مردم بعد از انقلاب اسلامی. او آمده تا این خاطرات را شنبه شب از برنامه «جام از نگاه دو» برای مردم ایران بگوید. 17 سال بعد از آن شب تاریخی.

والدیر ویرا اما در بدو ورود به تهران برای دقایقی مهمان خبرانلاین بود. او در این لحظات از احساسش گفت: «راستش باید جای من باشی تا بتوانی حسم را درک کنی ، آن اتفاق بزرگ که 17 سال قبل رخ داده اما از بدو ورودم به ایران هنوز همه آنهایی که سن شان می خورد مرا می شناسند. خیلی خوشحالم ، خیلی از اینکه الان اینجا هستم. راستش شبی که آن بازی را بردیم ، درست لحظه ای که خداداد گل تساوی را زد و به سمت جمعیت می دوید، من داشتم با خودم می گفتم الان در تهران چه خبر است. بگذار برایت خاطره ای بگویم از روزهای تلخی که پشت سر گذاشته بودم. تقریبا همان روزهای ابتدایی سال 1996 مسابقه ای بود بین گواتمالا و کاستاریکا . یک مسابقه در ورزشگاهی مخوف. جمعیت زیادی به این دیدار حیثیتی آمده بودند. دو تیم داشتند برای شروع بازی آماده می شدند و 70 هزار نفر در هم فشرده نشسته بودند که اتفاقی ناگوار رخ داد. بخشی از ورزشگاه فرو ریخت و آن مسابقه هیچ وقت شروع نشد. 90 نفرآنجا مردند. من آن روز سرمربی تیم ملی کاستاریکا بودم . تیم من به جای بازی در میدان مجبور شد فجیع ترین صحنه ها را پیش چشم ببیند. کارمان شد بیرون کشیدن جنازه ها از زیر آوار. آن روز تلخ ترین روی فوتبال را دیدم. فوتبال برایم اتفاقی تلخ بود اما 10 ماه بعد درحالی که برای کار دیگری به ایران آمده بودم ، مسئولیت مهمی به من واگذار شد. آن شب با صعود ایران به جام جهانی و آن شادی بزرگ مردم ایران ، فوتبال دوباره روی زیبایش را نشانم داد .»

او با هیجان خاصی این واژه ها را ادا می کند و علی مانوسی فر هم با همان هیجان گفته های دوست دیرینش را ترجمه می کند. حالا وقت پرسیدن یک سئوال ویژه است. رسیدن به تهران ضیافتی برای تجدید دیدار با شاگردان گذشته. او از میان همه آن جمع دوست دارد چه کسی را ببیند؟ مکث کوتاهی می کند و می گوید: «تمام شان را دوست دارم اما از آن جمع یک نفر هست که برای من کار بزرگی کرده. کسی که 8 دقیقه بازی کرد. در این 8 دقیقه روی هر دو گل اثر گذاشت و بعد تعویض شد. اگر هر بازیکن بزرگ دنیا هم بود و با آمدنش روند بازی تغییر می کرد ، وقتی مربی تعویضش می کرد ، سر و صدا راه می انداخت اما ابراهیم تهامی آمد و همه کار برای تیم من کرد، بعد هم بی سر و صدا روی نیمکت رفت. او با این کارش همیشه در یادم جایگاهی ویژه دارد. هرچند دوست دارم همه بچه ها را دور هم ببینم اما تهامی برایم جایگاهی ویژه دارد.»

با خنده نام استاد اسدی را از او می پرسیم و «بادو» پاسخ می دهد: «چرا که نه. او جایگاه ویژه ای در قلب من دارد. یادتان که نرفته او اولین گلزن تیم من بود.» ویرا اشاره دارد به گل استاد در بازی با ژاپن به احمد عابدزاده. گلی در همان دقایق ابتدایی که این قدر غافلگیر کننده بود تا داور هم ناباورانه مردودش کند. ویرا می خندد و می گوید:«البته شانس آوردیم که داور بی هیچ دلیلی آن گل را مردود کرد.»

او خسته است و باید آماده فردا باشد. در همان نیمه شب تماسی مابین مربی و تهامی برقرار می شود. این دو با هم حرف می زنند.البته یکی برزیلی ودیگری آبادانی. حتما لهجه های شان این قدر شبیه به هم هست که از پشت تلفن و بدون مترجم زبان هم را می فهمند و قهقهه می زنند. استاد و شاگرد برای قرار ملاقات حضوری می گویند و تجدید خاطرات در کنار هم. خاطره بزرگترین برد تاریخ فوتبال ملی . بردی که با یک تساوی شیرین بدست آمد و گل زده بیشتر در خانه استرالیا. انگار آن شب خدا ویرا را از برزیل فرستاده بود که روی نیمکت ایران ، بهانه ای برای یک معجزه باشد.